Reviews

Estoy sorprendida de haberla terminado.

Tengo una relación de amor-odio con esta serie, o bueno amor es un poco exagerado y no la odié… me aburrió en muchas partes y no sé por qué continué, sigo sorprendida de haberla terminado. No diré que amé la primera temporada, me gustó relativamente, hasta prácticamente los últimos episodios sentí que tenía potencial para lo que era, una historia típica ligera de romance en los c-dramas. No me gustaron los últimos episodios de la primera temporada (quizá solo aprecié los minutos finales del último episodio), así que pensé ¿por qué no ver esta temporada? Y sí, admito que pensé que tenía potencial, especialmente por Fei Fei y Ning Fei, aunque la amnesia es estereotipo, me parecía entretenida esa subtrama. Y precisamente ese es el problema, que no era la trama principal. Realmente toda la historia de los protagonistas perdió sentido tras su ruptura, de acuerdo, alguien externo presionó a la FL pero ¿en serio alguien adulto en esta época permitiría que algo así controle su vida indefinidamente por mucha culpa que sienta? ¿Y sin hablar con su pareja? Incluso hubiera preferido que fuera alguna razón infantil como que lo culpaba por lo sucedido o algo, porque, en serio, ¿estar desaparecida con el novio de la mejor amiga por dos años? ¿Y el ML solo la ve y decide perseguirla el resto de los 22 o 23 capítulos, sin ninguna disculpa o explicación de su parte? En muchos episodios me preguntaba ¿y ahora por qué no están juntos? ¿Por qué ella lo rechaza esta vez? Fue irritante y confieso que la terminé solo porque 1) odio no finalizar; y, 2) Ning Fei era adorable.

Read More

Il y avait du potentiel, mais décevant

Plot alambiqué : le ML (cycliste professionnel) reçoit des SMS du futur de la part de la FL. Pour confirmer leur véracité, il s'aperçoit qu'il peut changer l'avenir.

Ce plot un peu surréaliste (SMS reçus du futur) sert de fil rouge à ce drama, basé sur le cyclisme professionnel et les rivalités familiales. Le contexte : reconstruction d'une équipe de vélo légendaire et vie de famille super compliquée (avec frère evil et manipulateur et sa fiancée encore pire).
Tout l'intérêt du drama tient à la beauté du ML et aux moments très cute avec la FL !
L'écriture est un peu confuse par moments et une fois de plus, on peut se demander ce que font les thérapeutes en Asie, vu les cas graves de psychose et de traumas (les "evil characters").

Enthousiaste au départ, je me suis lassée des twists à répétition, et finis ce drama avec pas mal de zapping. Dommage car il avait du potentiel !

Read More

My advice : Skip it !

J'aime bien Li Yi Feng, le plot semblait interessant, donc je me suis lancée dans ce drama.
Mais j'ai rapidement déchanté : l'écriture est nulle, irréaliste, pas cohérente, la réalisation super lente et agaçante, mais le TOP, c'est l'actrice coréenne qui joue la FL : hormis le respect des canons de beauté asiatique (tête de poupée), elle n'apporte RIEN et elle joue mal !!
Le contexte est classique : les rivalités familiales au sein d'1 restaurant traditionnel, mais on a droit à TOUS les clichés (retour de l'ex, fausse grossesse, magouilles, perte de la vue, etc.).

Trop, c'est trop : je ne suis allée au bout qu'avec beaucoup de zapping ! Donc un conseil si vous ne voulez pas perdre votre temps, zappez-le !

Read More

Zhao Lu Si stavolta non basta

Da dove cominciare? Dalla noia. Le prime puntate sono molto simpatiche e scoppiettanti, ci sono diverse situazioni che strappano veramente fragorose risate. Ma il titolo è fuorviante: la studentessa arriva al college, ma di studio se ne vede ben poco, è solo un pretesto per una storia d'amore e vari intrighi e indagini che, però, sono poco interessanti.
Le situazioni sono ripetitive e, comunque, manca la suspense. Zhao Lu Si è sempre brava in questi ruoli,ma da sola non può reggere una sceneggiatura senz'anima. Il protagonista maschile per me non è pervenuto. L'antagonista, invece, è pervenuto fin troppo: bravissimo nell'interpretare la parte di uno stalker cospiratore, sempre presente in ogni situazione peggio del prezzemolo. Ha stufato. In compenso, la seconda protagonista femminile è oltremodo irritante.
Insomma, tante fonti di noia e irritazione e pochi lati positivi, passate le situazioni ridicole iniziali. Aggiungiamoci che i due protagonisti non fanno scintille... La relazione in Tiger & Rose era molto più stuzzicante, per esempio. Qui la chimica manca, nonostante la buona volontà degli attori.
Sono arrivata fino all'inizio dell'episodio 16 per forza di inerzia ma, rendendomi conto che il sentimento imperante era la noia e che non mi interessava più sapere come continuasse, ho deciso di mollare. Fossi stata al n.25 avrei continuato, ma l'idea di sorbirmi altre 10 ore di questa pappetta mi è intollerabile. Peccato.

Read More

Drama incentrato sulla moda un po' troppo lungo!

Drama di per se è molto carino una storia vista e rivista e anche con molti dei classici cliché però veramente troppo lunga e a tratti un po' noiosa.
La storia d'amore tra un ricco e maturo amministratore di un grande gruppo di moda che incontra una ragazza più giovane studentessa di moda con grandi e bellissimi sogni.Lei non ha intenzione di rinunciare ai suoi sogni e alla fine farà davvero carriera.Ci sono anche un po' di triangoli amorosi.Ci sono amiche invidiose famiglie contrarie etc il tutto ambientato nel mondo della moda con molte forze anche troppe anche se interessanti storie e spiegazioni sulla moda tradizionale cinese.
Nel complesso un bel drama anche perché i protagonisti hanno una chimica bellissima e sembrano una coppia vera,quei momenti di loro insieme,tra baci,attenzioni e coccole sono molto belli,ne avrei preferiti di più.
Finale bello per loro e anche per altre coppie del drama.

Read More

sinirden ağladim

öncelikle derin bir nefes alıp tüm hüzünümü ve düşüncelerimi buraya dökmeye geldim.........diziyi 2022 yılında izlemek biraz benim için zor oldu çünkü çok eski bir dizi.. ben bile neden başladığımı bilmiyorum sadece BİRAZ üzülmek istemiştim...............dizinin ilk 2-3 bölümünde hiçbir şey anlayamıştım biraz karışık başlıyor ama ondan sonra hep aynı konu ilerliyor. gerçekten izlemesi oldukça zor bir dizi. asla kabul edemediğiniz şeyler oluyor yuh be kardeşim insanda azıcık gurur da mı olmaz diyorsunuz şaşıp kalıyorsunuz. karakterlerin hiçbirinde onur haysiyet insaf insanlık acıma duygusu yok. zaten öyle sahneler var ki kanal7 filminden farkı olmuyo bi de açıyolar arkaya şarkı allaah tut bakalım kendini ağlamamak için ÇOK ZORdu cok zor gercekten eğer dram sizi çok üzüyorsa izlemeyin izlettirmeyin güçlükle nefes alıyorum ben şu an VE finali gerçekten ???????? tuhaftı yani neyse çok bi şey demeyeceğim........... zamanına göre değerlendirince o şartlar altında yapılmış başarılı bir dizi olarak görüyorum çünkü izleyicisini gerçekten o MELANKOLİK ruhuna sokmayı yüzde yüz başarıyor. ama şu anki şartlara göre değerlendirdiğimde senaryo aşırı zayıf kalıyor çokkkkk fazla sinirlendiğim yerler vardı cidden bunları kabullenip izlemek hiç kolay olmadı. izleyecek olan arkadaşlara BAŞARILAR diliyorum <3

Read More

Ceci est une fiction, toute ressemblance...

Le monde de la politique est impitoyable, quel que soit le pays. On dit souvent que la démocratie est un système imparfait, mais qu'il 'est le moins mauvais. On a pourtant du mal à le croire, quand on se réfère aux événements récents qui entachent les politiciens japonais et qui rentrent étrangement en résonance avec le synopsis de Shinbun Kisha. Le titre ou un survol rapide peuvent faire penser à une longue séance d'autosatisfaction de la part des médias, toujours prêts à défendre la démocratie. Mais c'est bien le monde politique qui est le sujet principal et la cible de ce brûlot qui devrait inspirer plus d'un citoyen endormi par des décennies de corruption et de culture du "moins tu fais de vagues, mieux c'est".

Alors que l'assassina d'un ancien premier ministre remet sur le devant de la scène les connivences sectaires des dirigeants, quelques mois avant, comme un avertissement au peuple japonais, sortait Shinbun Kisha, la série. Brulot extrêmement bien produit pour la plateforme Netflix, prenant en toile de fond une affaire d'État, certes trop banale, mais symptomatique du cancer démocratique. Remake , par le réalisateur Fujii Michihigo, de son propre film, sortie en 2019 et que je n'ai pas encore vu, Shinbun Kisha ne se concentre pas forcément sur les journalistes. Alors que la femme du 1er ministre, que l'on ne verra d'ailleurs jamais, est empêtrée dans un scandale de corruption, les protagonistes de ce court drama de 6 épisodes sont les petites mains du pouvoir, ceux qui travaillent dans l'ombre. Bureaucrates, secrétaires de cabinet, etc. à commencer par le secrétaire personnel de Madame, interprété par Ayano Go, tout juste sortie d'Avalanche, où il avait poussé la cool attitude à son max et dont le sujet était déjà la corruption des politiques. Il joue ici un bureaucrate coincé, rongé par les remords qui montre une tout autre facette de son jeu d'acteur.

La plupart des acteurs ont été poussés, d'ailleurs, ici, à surjouer leur côté pathos et larmoyants. Pas un n'a pu éviter de subir les gouttes dans les yeux pour faire déverser des torrents de larmes. Si elles sont évidement justifiées et donnent vraiment ce côté humain à tous ses acteurs qui font partie de la master classe japonaise, cela peut donner parfois le sentiment d'en faire trop. Malgré évidement le tragique de certaines situations, mais qui perdent en intensité du fait qu'un personnage rongé par les remords était déjà trempé de larme en se remémorant ses actes de falsification.

Car c'est la fabrication de faux documents est au cœur de l'intrigue. Il est demandé assez rapidement à des bureaucrates de falsifier des notes pour masquer la corruption d'état. L'intérêt de ce drama, par rapport aux histoires similaires, c'est le souci de réalisme. Pas de manichéisme ici. Personne n'est tout blanc, ni tout noir, et même cet esprit de garder les institutions intactes peuvent trouver une justification. Dommage que la mise en scène force sur le caractère sombre et froid des bureaux de renseignement, des secrétaires d'État ou des antennes régionales. Musique magistrale ou minimaliste, cadrage plongeant, on insiste un peu trop sur le fait que les institutions broient l'individu, même si c'est le cas ici. La mise en scène est de toute façon au moins pour les 2 premiers épisodes assez maladroite. On retrouve les travers des productions Netflix. Tapageuses, séquençage trop haché, avec enchainement de gros plan, de plan plongeant (merci les drones), de caméra qui tourne dans tous les sens et beaucoup trop rapidement. Sans parler de la musique omniprésente, pour pas dire envahissante, et cette profusion de personnages très peu explicite dans les premières minutes, mais qui montre à quel point Netflix a déversé du pognon, au vu des grands acteurs ici présents.

Ce ne sera donc pas pour le scénario trop classique de journaliste en quête de vérité, ni pour la mise en scène trop tape à l'œil que l'on accrochera les premières minutes, mais bien pour tous ces acteurs. Ayano Go bien sûr, Yokohama Ryusei, qui ne met pas pour une fois en avant sa bogossitude et ça fait du bien. Et des noms qui ne parleront peut-être qu'à des gents de ma génération, comme Yoshioka Hidetaka, l'inoubliable docteur Koto, Terajima Shinobu, Sano Shiro, la pourriture parfaite, ou bien même une apparition de Tsuchimura Kaho. La liste est hyper longue, j'ai sûrement homi des acteurs encore plus talentueux. C'en est presque indécent et surtout on n'est pas en face d'un Asadorama de 150 épisodes. La sous exploitation de tous ses talents me rend presque malade.

Mais même Yonekura Ryoko qui joue avec brio l'excentrique Daimon Michiko dans Doctor X depuis des années, manque de scènes dans la série. Tous ces changements frénétiques de lieux, de personnages, toutes les deux secondes des deux premiers épisodes, qui heureusement disparaissent pour faire interagir enfin la plupart des personnages suite à un événement qui calme enfin la frénésie du montage. La série prend vraiment de l'intérêt à ce moment alors qu'il ne reste plus que 4 épisodes. Elle donne à réfléchir non pas que sur le sens de la justice et la stabilité des institutions, mais également sur des choix pour la suite de sa vie, à des tournants de celle-ci. Et pour tous les personnages, finalement. Le côté sensationnel du journalisme n'est pas si mis en avant. Pas de recherche de scoop, mais un rappel salvateur du rôle de l'information dans la société. Si le côté trop cool d'une rédaction est parfois forcé, par rapport aux bureaux austère, le réalisme revient frappé à notre porte avec un ancrage dans notre quotidien. Les événements se passant sur le long terme de 2019 à 2020. Terme nécessaire pour mener une enquête d'investigation. La préparation des JO, puis l'ombre du Covid planant sur le quotidien de nos protagonistes.

En résumé, pour les acteurs, on est fortement attiré, ensuite pour le tableau dépeint du monde du journalisme, même s'il est effleuré, ainsi que pour la perversion du système politique, on restera donc devant l'écran. Et cela malgré toutes les tentatives de Netflix de nous faire fuir par cette production bling bling ou trop larmoyante. À moins que je voulais écrire le contraire. Il est tellement facile de falsifier des documents. Le réalisateur la bien fait, lui.

Read More

!Buena Producción! Sin embargo existen ciertos detalles que podían haber Sido mejor:
En cuestiones de historia, creo que exageraron un poco con el tema de la venganza, se concentraron mucho en eso, que opacaron el romance, además de que se podía haber dado un mejor final.

Actuacion: Todos los personajes son muy buenos en su papel, generando emociones diversas, de hecho lo termine de ver por: Ju hi hoo, Jin se yeon y ji chan wook.

Música: Una de las mejores playlist que eh escuchado en un drama, posee una armonía y relación entre la historia, ambientación y personajes.

Si lo volvería a ver pero no de principio a fin.

Read More

Un k-drama que lo tuvo todo para ser de los mejores pero no lo supieron aprovechar

La historia de Poseidón me atrapó, había una mafia y personajes que teníamos (y esperábamos), que se fueran desvelando. Tenía todo para ser un kdrama memorable, pero...


Siento que acortaron la historia muy de pronto y muchos cabos quedaron sueltos. Me quedaron más preguntas que respuestas al final, detesté el último episodio. ¿Qué pasó con Kan Eun Chul? ¿Quién era la verdadera cabeza detrás de todo?
Siento que todo el kdrama se vio estropeado por el final, a pesar de tener una historia fascinante...no tomaron en cuenta muchos detalles que son importantes para entender al 100% la historia. No lo volvería a ver

Read More

Disneyowska koreańszczyzna czyli jak w jednej dramie pouczyć i rozczulić widza.

Nie ma się co rozpisywać, Crazy Love to nie jest wybitny tytuł z oryginalnym scenariuszem czy porywem akcji. Nie pałałam się na pisanie żadnej recenzji ani przekazania jakichś większych zachwytów jednak zostałam mile zaskoczona tym 16 odcinkowym seansem czegoś co bym nazwała zbitkiem wszystkich standardowych motywów koreańskich makjangów/seriali romantycznych. Uznałam w pewnym momencie że coś co jest tak proste i niepozorne w swojej postaci kryje drobne wartości w przekazie który jak sama fabuła nawet pokazała wykazują olbrzymie znaczenie w kreowaniu i zmianie wydarzeń.
Zawile brzmi, ale po coraz głębszej analizie tego banału przyszedł mi do głowy koncept właśnie disneyowskich klasyków filmowych gdzie akcja jest przeważnie super prosta z typowymi schematami, gdzie wydarzenia na ekranie nie urywają na dupy ale jednak nie można odkleić oczu od ekranu od tych przyjemnych i pociesznych scen które przy okazji wpajają nam uniwersalne puenty życia. Tak właśnie jest i z Crazy Love, to nie jest majstersztyk kinematografii w dziale kdram romantycznych aczkolwiek daje poczucie dowartościowania i napełnienia serca i umysłu spokojem, marzeniami, uczuciami gdzie prym wiedzie najważniejsza wartość w życiu człowieka czyli miłość.


Noh Go Jin to typowy przedstawiciel przystojnego szefa tyrana, perfekcjonisty z jakąś obsesją i przeszłością. W tym przypadku główny bohater to wybitny geniusz w dziedzinie matematyki. Razem z garstką równie utalentowanych osób z innych przedmiotów tworzą biznes edukacyjny gdzie przygotowują uczniów do przeróżnych egzaminów, udzielają lekcji i korepetycji by te młode szczepy przyszłości Korei mogły osiągać jak najlepsze rezultaty edukacyjne i dążyły do najwyższych w rankingu prestiżu zawodów. Lee Sin A to typowa 'zwyczajna' szara sekretarka pana Go Jina, gdzie poza swoimi biurowymi obowiązkami pełni niejako funkcje worka treningowego dla humorzastego szefa. Lee Sin A jak większość przeciętnych bohaterek na wstępie ma ukryte marzenie do którego nieustępliwie dąży właśnie znosząc swoją napięta sytuacje w pracy, co nagle okazuje się kosztować ją życie. Brzmi już dramatycznie z zarysem na romans z dwójką postaci. Dalej wkracza amnezja i rak w roli głównej czyli to co każdy makjangi telenowele lubią najbardziej.
Noh Go Jin ulega wypadkowi który nie wygląda na przypadkowy, powodując u bohatera amnezje co wykorzystuje pełna chęci zemsty Sina, która odkrywa że jest chora na glejaka i zostało jej niewiele czasu. Udając narzeczoną Go Jina postanawia wykorzystać cały możliwy czas jego nieświadomości by zadośćuczynić sobie wszystkie cierpienia plus zbliżającą się śmierć.

Prosto i intrygująco.

Całkowicie wystarczajaco - na początek.
Całość historii obsadzona jest licznymi wstawkami komediowymi które przełamują jak gdyby typowy obraz większości romansów. I nie mam myśli jakichś śmiesznych czasem dialogów czy scen przekomarzania się głównej dwójki bohaterów na zasadzie kto sie czubi ten sie lubi. Zauważyłam że często w motywach od nienawiści do miłości te emocje zawsze były dość intensywne albo starano się się by właśnie tak je ukazać, od nienawiści która ukazywała się przez jawną chęć czyjejś krzywdy czy dialogach wskazujących wzajemną pogardę. Wszystko miało taki balans w czasie, że na początku jest mocny hejt a potem już jest ciepło. Tutaj mam wrażenie że cały ten lodowiec topniał w stałej widocznej temperaturze. Noh Go Jin i Lee Sin A wzajemnie sobie podkładają nogi, oko za oko, ząb za ząb a gdy zaczynają się wiązać między nimi cieplejsze uczucia nie następuje tu transformacja relacji i nagle stop, ale faktycznie ich zachowanie z agresji przechodzi w uszczypliwość, czy zuchwałość po droczenie i to zrobione jest w komediowym tonie co przyjemnie się ogląda nie czując tego napięcia w trakcie ich jakichś osobistych sprzeczek. Przykładem dobrym jest scena w której Go Jin po rozmowę ze swoją eks w swoim mieszkaniu przeżywa ją gdzieś zmieszany również po balu z SinĄ i ona przychodzi do niego z pudełkiem z sukienką i rzeczami z tej właśnie imprezy. I standardowo on wkurzony jej natręctwem w nieodpowiednim momencie szarpie się z nią o to pudełko gdzie rzeczy w końcu wylatują a Sina zauważa że nie ma w środku kolczyków na co on kwituje '' że nie dość że go oszukiwała to teraz jeszcze okradła'' co było faktycznie w odczuciu przykre. Sina w napływie nerwów chwyta go włosy, szarpie a potem zaczyna się w nerwach nawalać poduszkami i całe napięcie znika. Cały typowy zgrzyt kochanków został przeżuty i rozładowany w śmiesznej napierzance na poduszki. Żadnych scen w stylu 'to nie ma sensu zerwijmy'. I takie zachowanie realistycznej dojrzałości bardzo mi się podobało. Niby oglądasz dwójkę rozkapryszonych dzieciaków ale jesteś w stanie się utożsamić.

Nie wiem czy każdy zwróci na to uwagę ale na porządny plus zasługuje tutaj mniej więcej zarysowanie tła dla każdego z głównych bohaterów plus połączenie następujących po sobie wydarzeń jakoby były wszystkie ze sobą wzajemnie związane. Oh Sae Gi który w pierwszej połowie serialu wydawał się główny ukrytym villainem w następnej połowie również okazuje się być pokrzywdzony a była Go Jina śliczna Baek Soo hyun tak naprawdę wcale nie byłą złą i samolubną egoistką, a swoim wyborem prawdopodobnie ukształtowała całą rzeczywistość i postać Go Jina która poznajemy na samym początku. Jak się okazuje, jej porzucenie chłopaka w jakimś sensie uratowało mu życie choć nie odwiodło go to od targnięcia się na nie w przypływie żalu i osamotnienia. Z kolei Sae Gi usilnie przekonany o winie swojego przyjaciela nie przystał na zaufanie do niego i gonił niewłaściwą osobę która manipulowała wszystkimi od początku. Dużo w tych prostych wątkach efektu motyla, delikatnych wydarzeń jakimi jest zwyczajna perspektywa osoby która potrafi już w całości zmienić drogę i samą osobę od środka.
Najlepszym zwieńczeniem tej tezy jest właśnie postać Siny która zaledwie otarła się o śmierć a już od tego momentu inaczej patrzyła na te samą rzeczywistość która ja otaczała co sprawiło że rzeczy i ludzie wokół zaczęli się zamieniać. To mi fantastycznie daje do myślenia że minimalny kontakt – zależny jaki – z drugim człowiekiem wywołuje wielką reakcje. Zmiana patrzenia na świat – zmienia jego postać. Każdy wybór ma moc, a to co najbardziej uskrzydla człowieka to drugi człowiek.

Z perspektywy technicznej było wystarczająco dobrze, choć niektóre sceny były... takie cringe ze ze mnie skrzywiło ale dało się przełknąć. Szkoda tylko że OST był naprawdę mierny prawie żaden, nic dosłownie nie pamiętam z muzyki. Aktorstwo bez szału ale i bez oczekiwań. Kim Jae Wook to moja czekolada, mój dżem, mój afrodyzjak. TwT Krystal no bida, ale zakładam że tak miało być, bo cały scenariusz był nie raz taki pick me ale w dobrym znaczeniu. Sam scenariusz mogę powiedzieć że mógł być dużo lepszy i tej komedii można było nawet więcej władować, ale daje plus. Naprawdę dobrze spędziłam czas. Daje ósemeczkę ze względu na jakiś zapach sentymentu do pierwszych swoich dram.
Dla zmęczonych życiem, troskami i nadchodzącymi deszczowymi dniami będzie to świetna pozycja.
Polecam.

Read More

Comincia benino ma alla fine è insopportabile

Lo scambio di spose è un espediente abbastanza usato. La cuoca, che viene rapita per sposare un signorino di pessima reputazione al posto di una ragazza di buona famiglia, accetta praticamente di buon grado lo scambio e viene perfino accolta nella famiglia del suo sposo come se niente fosse. Ma che mentalità aperta!
Detto signorino, che è molto meglio di quanto la sua nomea lasci supporre, anche già prima dell'intervento risolutore della sua novella sposa, viene costretto dalla regia ad assumere per l'intero drama un'espressione da deficiente, pur non essendolo affatto. Quel che è peggio, lo fanno stare in piedi e muovere per l'intera serie come se fosse un orango. Stucchevole e irritante, alla lunga. Si sarebbe potuto supporre che, al migliorare della sua fama e col progredire del rapporto con la moglie, anche la sua postura sarebbe migliorata. Niente di tutto ciò, purtroppo.
Già molte volte ebbi a dire che i drama a basso budget non sono il male di per sé, e che ce ne sono diversi che, nonostante i mezzi limitati, sono gradevolissimi e colgono nel segno. Non questo.
Se inizialmente la commedia è abbastanza divertente e frizzante, pur senza far sganasciare, rimanendo su un registro di piacevole gradevolezza, col proseguire delle vicende il giocattolo si consuma e rompe irreparabilmente.
La signorina di buona famiglia che è stata sostituita dalla cuoca come sposa del giovanotto e, vistolo non così indesiderabile, prova a riprenderselo, è irritante oltremodo. Non si aspetta altro che sparisca dalla scena per continuare la storia.
Le cosiddette indagini delle malefatte, che vengono portate avanti dalla famiglia dello sposo, sono piuttosto piatte e spesso protratte in modo noioso. E che dire dell'infinita sequela di piatti che vediamo cucinare (e mangiare!) nella prima metà del drama? Mai visto degli attori ingozzarsi così tanto. Un po' va bene, ma poi diventa stucchevole.
Ma il peggio doveva ancora venire. Era a malapena passabile finché si trattava delle schermaglie fra moglie e marito (che comunque sono durate troppo a lungo). Ma poi ci si sposta a palazzo e la storia diventa completamente assurda e fuor da ogni logica. E noiosa, pure. Tanto noiosa che mollo alla fine dell'episodio 33, con soli altri 3 da vedere, perché non mi interessa nemmeno più sapere come vada a finire. Drop.
Inutile parlare dei costumi (pochi e passabili) delle ambientazioni (anonime) o della musica (scialba, sia pur con un paio di canzoni orecchiabili).
La performance degli attori è quella che è. La migliore del gruppo è certamente la protagonista Michelle Jiang, seguita a ruota dal protagonista maschile, Lei Mu, che si è ben adattato ad una parte poco esaltante. Tutti gli altri seguono a ruota, interpretando senza infamia e senza lode una sceneggiatura scialba e sciocchina.
Forse, se fossero rimasti su 24 episodi e avessero evitato la parte a palazzo, il titolo in generale ne avrebbe guadagnato. Invece, avendo voluto aggiungere l'inevitabile (per un drama) passato misterioso con identità nascoste e tragedie da vendicare, il tutto è scaduto in una farsa noiosa, senza suspense e senza più umorismo. Piatta.

Read More